Ese longo pasadizo que se establece entre as inquedanzas do momento que un está a vivir nun mundo poboado de imaxes que nos vencellan a todos e o seu proxecto persoal.

SER UN MESMO

Antón Castro
Catálogo de la exposición en Durán Loriga, octubre de 1987.

A fluidez é a densidade, a investigación no tecido de fondo da pintura máis cálida e expresionista —no senso clásico— dos oitenta salvou, moitas veces, o percorrido actual que se facía da historia. Este é, sen dúbida, o caso de Artiaga, que partiu dos referentes recuperados da particular maneira de concebi-la arte, nun ponte xa lonxano, entre Centroeuropa e a Galicia do primeiro tercio de século. Sen embargo, os vellos emblemas poideron dinamiza-lo seu ritmo, desvirtua-lo camiño dos dogmas, romper esquemas, liberarse, xustaporse ou asociarse nos anacos fragmentarios doutra manualidade placenteira que chega a xungui-la ironía polkiana, o dripping dionisíaco dos “action painters” e a pastosidade incendiaria do Atlántico, o Norde primixenio é as veces brutal da liña desexada entre Cobra e o litoral galego.

Ó final, un descubre o horizonte único de Artiaga, sen confusións, barroco na concepción do espacio, marítimo na humidade fresca do xesto, da atmósfera e das imaxes. Xa non importa a confrontación cálida e virulenta da moral que se rompe ñas texturas amarelas ou vermellas e azuis; atráenos a cadencia reflexiva que, pouco a pouco, permite descubrirnos, na oscuridade, uns carros de combate.

Un efecto soamente, a disculpa dun icono que pretendía ser contestatario e que, ó final, quedou convertido en pintura, nunha visión abstracta da realidade que fuxe cada vez máis dos vellos emblemas. Xa non hai metafóricos títulos, nin os ripios dunha autobiografía liberadora de Narciso.

A serenidade foi o paso seguinte, a valoración dos pequeños formatos que escondían entre finxidas columnas que se derrumban ó misterio poético da pintura, das cousas cotiáns, da intimidade que tamén pode ser autobiografía liberadora e experimental. E esa é a novidade e a actualidade de Artiaga, a capacidade empírica a partir dun modelo inicial que xamais perdíu o rumbo nin a conexión que o levou a valora-la pintura coma un reto confrontador do seu tempo e un compromiso coa súa circunstancia, que é tanto como dicir do seu entorno. Ese longo pasadizo que se establece entre as inquedanzas do momento que un está a vivir nun mundo poboado de imaxes que nos vencellan a todos e o seu proxecto persoal. Pero máis aló das texturas refuixentes, o encanto dos pequeños papéis condúcen-os a tenrura e a vida íntima que é necesario entrever na profundidade dos efectos visuais da nova ambigüedade compartida, un guiño cómplice entre o artista e a realidade do experimento. É dicir, o risco que ten que correr todo artista comprometido cunha realidade tan cambeante e antiparadigmática como a dos oitenta: desenrolar unha vía de concebi-la arte para sorprendernos —¡qué difícil é a sorpresa na pintura de hoxe!— fuxindo das referencias e dos modos semellantes que se dan en todas partes. Ser un mesmo.

Esta web utiliza cookies propias para su correcto funcionamiento. Al hacer clic en el botón Aceptar, acepta el uso de estas tecnologías y el procesamiento de tus datos para estos propósitos. Más información
Privacidad